Οξεία Παγκρεατίτιδα

Η πάθηση είναι γνωστή στον ενήλικο πληθυσμό λόγω της κατάχρησης αλκοόλ και της συχνής χολοκυστοπάθειας. Η αιτιολογία της όμως είναι διαφορετική στον παιδικό πληθυσμό με κύριο αίτιο τις κακώσεις, φάρμακα της ομάδας των κορτικοστεροειδών και χημειοθεραπείας, διάφορες φλεγμονές όπως η παρωτίτιδα, η κυστική ίνωση και η ελκώδης κολίτιδα. Η κλινική εικόνα παρουσιάζει επιγαστρικό πόνο με αντανάκλαση στην οσφύ, ναυτία, ανορεξία, πυρετό. Τα ευρήματα της εξέτασης είναι πυρετός, ταχυκαρδία, υπόταση, εντοπισμένη ευαισθησία στο επιγάστριο, αναπηδώσα ευαισθησία, μυική σύσπαση και ελαττωμένοι εντερικοί ήχοι. Από τα εργαστηριακά ευρήματα βλέπουμε λευκοκυττάρωση, υπασβεστιαμία, υπεργλυκαιμία, διαταραχές πηκτικότητας και αυξημένα επίπεδα αμυλάσης και λιπάσης. Η παθοφυσιολογική βάση είναι αυτή της απελευθέρωσης πεπτικών ενζύμων και της ενεργοποίησής τους μέσα στο παγκρεατικό παρέγχυμα με επακόλουθη αυτόλυση και καταστροφή του ιστού. Η θεραπεία αρχικά είναι συντηρητική φαρμακευτική με ενδοφλέβια υγρά αναζωογόνησης και παρεντερική διατροφή, αντιβιοτικά και ρινογαστρικό σωλήνα για εντερική ανάπαυση. Η χειρουργική αντιμετώπιση ενδείκνυται σε επιπλοκές όπως η ψευδοκύστη που παραμένει πλέον των 3 μηνών, αποστήματα και παγκρεατικό ασκίτη. Λόγω του αυξημένου κινδύνου που αντιμετωπίζει ένας ασταθής ασθενής με παγκρεατίτιδα είναι πολύ σημαντική η έγκαιρη διαφορική διάγνωση της από την οξεία σκωληκοειδίτιδα ώστε να αποφευχθεί η άσκοπη αρχική επέμβαση και οι σοβαρές επιπλοκές της.

Φίμωση

Ψάχνοντας στο Google αναφορές για την παιδική φίμωση σταμάτησα έκπληκτος στο εκλαικευμένο κείμενο Αθηναίου. Γεμάτο ανακρίβειες, παλιές λανθασμένες απόψεις και μη εμπεριστατωμένες πρακτικές αποτελεί ένα κακό παράδειγμα λαικής ιατρικής με σκοπό την αυτοπροβολή μέσω διαφήμισης και σίγουρα δεν προάγει την υγεία των μικρών αγοριών. Αγαπητέ φίλε επιτρέψτε μου να διορθώσω τα κακογραμμένα κείμενα με σύγχρονα και εμπεριστατωμένα. Οι βαλανοποσθικές συμφύσεις λύνονται μόνες τους στην πλειοψηφία των αγοριών έως την ηλικία των 5 ετών. Κάθε παιδί ακόμη και στην ηλικία του ενός έτους καταλαβαίνει απόλυτα τι συμβαίνει γύρω του. Η περιτομή δεν συνιστάται σε περιπτώσεις στενού δακτυλίου ακροποσθίας. Η επέμβαση γίνεται με τη βοήθεια βαθειάς γενικής αναισθησίας. Η περιτομή δεν προσφέρει καθαριότητα στο παιδικό πέος, δεν μειώνει τον αριθμό των ουρολοιμώξεων, ούτε προσφέρει καλύτερες σεξουαλικές επιδόσεις. Τέλος, αφού ζούμε στην Ευρώπη του ορθολογισμού και της εμπεριστατωμένης Ιατρικής σας συμβουλεύω να πραγματοποιείτε την περιτομή μόνο κάτω από τις αυστηρές ενδείξεις της παθολογικής φίμωσης.

Βραγχιακά συρίγγια

Αναγνωρίζονται αμέσως με τη γέννηση σαν μικροσκοπικές τρυπούλες στο πλάι του λαιμού του μωρού που πολλές φορές βγάζουν ένα διαυγές υγρό. Πρόκειται για εμβρυικά υπολείμματα της βραγχιακής συσκευής από την οποία προέρχονται οι αμυγδαλές μας, ο θύμος αδένας, οι παραθυρεοειδείς αδένες και το υοειδές οστό. Είναι καλό να αφαιρούνται χειρουργικά μετά τους πρώτους 6 μήνες της ζωής διότι συχνά επιμολύνονται και σχηματίζουν αποστήματα. Ο χειρουργός πρέπει να είναι καλός γνώστης της ανατομίας της περιοχής ώστε να αποφύγει τον τραυματισμό αγγείων όπως η καρωτίδα αρτηρία, η έσω σφαγίτιδα φλέβα και νεύρων της περιοχής όπως το υπογλώσσιο, το γλωσσοφαρυγγικό, το παραπληρωματικό και πνευμονογαστρικό.

Υποσπαδίας

Ακούω συχνά για νοσηλεία 7 ημερών και άνω σε περιπτώσεις υποσπαδία και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν ένα αγόρι ηλικίας 6-12 μηνών να καθηλωθεί στο νοσοκομειακό κρεβάτι για τόσες μέρες όταν το μόνο όργανο που υποβλήθηκε σε διόρθωση είναι το πέος του. Προφανώς η ευρωπαική πρακτική ημερήσιας αντιμετώπισης του υποσπαδία δεν έφθασε στη χώρα μας όπου η αμυντική ιατρική υποχρεώνει τις οικογένειες να υποβληθούν σε πραγματικά μαρτύρια έτσι ώστε να "μη πάει κάτι στραβά". Φυσικά τίποτε δεν μπορεί να στραβώσει εάν ο υποσπαδίας διορθωθεί με τη σωστή μέθοδο, με σεβασμό των ιστών, τη διατήρηση καλής αιμάτωσης, τη χρήση αρκετών στρωμάτων κάλυψης, την εκτροπή ούρων και φυσικά την επίδεση με αφρό πολυουρεθάνης που επιτρέπει την επιστροφή του παιδιού στο σπίτι την ίδια μέρα του χειρουργείου με αποτέλεσμα λιγότερες επιπλοκές όσον αφορά το μικροβιακό σκέλος που είναι τόσο συχνές σε νοσηλευμένους ασθενείς.