Γονείς ξανά

Πέρασαν σχεδόν 17 χρόνια από τότε που έγινα μπαμπάς πρώτη φορά και μάλλον ξέχασα την κούραση που ένοιωθα από τη φροντίδα του μωρού και τις εξαντλητικές εφημερίες της ειδικότητας. Δεν λησμόνησα όμως τη γλυκιά παρουσία ενός μωρού στο σπίτι και το υπέροχο νόημα που δίνει στη ζωή του ζευγαριού αυτός ο μικρός μπελάς. Θυμάμαι την έκπληξη της καλής μου όταν κατάλαβε ότι είχα έμφυτη την ικανότητα της αλλαγής της πάνας και του πλυσίματος του τρυφερού πισινού με το ένα χέρι. Η ικανοποίηση της ικανότητας σαν πατέρας ήρθε πρώτη από όλες τις άλλες επαγγελματικές και κοινωνικές. Ένοιωθα αληθινός γίγαντας λίγο λόγω της μυικής μάζας της ηλικίας και πιο πολύ λόγω της γονιδιακής υποχρέωσης να προστατεύσω το αδύναμο μωρό. Τώρα ο γιός μου με συναγωνίζεται στη δύναμη και αλοίμονο έχασα τα πρωτεία του πιο δυνατού. Με μεγάλη μου έκπληξη είμασταν ισοδύναμοι σε ένα καλοστημένο από μέρους του παιχνίδι "σιδερένιου χεριού" όταν ένα βράδυ γύρισα κουρασμένος από πολύωρο ιατρείο και πρωινά χειρουργεία. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε φιλοξενούμε τα ανηψάκια μας που και που για να βγαίνουν βόλτα τα νεαρά ζευγάρια.Πόσο γρήγορα περνούν τα σαββατόβραδα έτσι.