Ελεύθερη αναρίχηση

Η κατάσταση στα νοσοκομεία δεν πάει άλλο. Τα έχω ζήσει σαν εργαζόμενος αλλά και σαν συνοδός ασθενών συγγενών πολλές φορές. Αν εξαιρέσει κανείς την υποχρηματοδότηση σε υλικά και έμψυχο δυναμικό για την οποία υπεύθυνη είναι η εκάστοτε κυβέρνηση δεν υπάρχει πλέον αξιοπρέπεια σε καμμία λειτουργία ενός τόσο σημαντικού οργάνου. Οι κρίσεις επιμελητών και διευθυντών αποτελούν ένα αγκάθι για το σύστημα αφού δεν επιλέγονται σχεδόν ποτέ οι κατάλληλοι άνθρωποι για την κατάλληλη δουλειά. Η αναξιοκρατία κυβερνά και οι αναρριχώμενοι σχεδόν αποκλειστικά με γνωστό βουλευτή ή πιο πάνω ξεπερνούν εύκολα τους συναγωνιστές τους χρησιμοποιώντας escalators αντί για την μακροχρόνια και επώδυνη αναρρίχηση με χέρια-πόδια και πολύ ιδρώτα που περιμένει όλους εμάς στο ελεύθερο επάγγελμα ή τη μισθωτή εργασία. Το εκνευριστικότερο είναι το ύφος του επιτυχημένου, η αναίδεια και η άγνοια του λάθους που χαρακτηρίζει όλους αυτούς. Κάποτε τους λέγαμε γλύφτες στο σχολείο και βύσματα στο στρατό. Τώρα τους λέμε επιμελητές Α,Β και διευθυντές.