Κατέβηκα στην παλιά μας γειτονιά, νεαρή μαμά με το χαμόγελο και τα δυό μωρά στο χέρι, τους αγόραζα μπουγάτσα απέναντι από το γήπεδο. Κόσμος κάθεται στα καφέ ανέμελα αδιάφορα, θλιμμένα ή και χαρούμενα. Φορούν τα καλά τους πίνουν καπουτσίνο ή τρώνε κοντοσούβλι. Έστριψα στο φανάρι στην Πλαστήρα και ανέβηκα το στενό για το σχολείο εκεί οι άνθρωποι με ένα βλέμμα βιαστικό και πεινασμένο, σχεδόν, τρέχουν να ασκήσουν το δικαίωμα τους, να εκτελέσουν το χρέος τους. Ελπίδα, χαρά διαδέχονται και εναλλάσουν τη θέση τους με την απάθεια και τη θλίψη. Ας το κάνουμε όμως ταλαιπωρημένοι μου συντοπίτες και τουλάχιστον εδώ που φτάσαμε όχι πια νέοι, γεμάτοι έγνοιες και φόβους, χωρίς μικρά παιδιά στο πλάι, αλλά έχοντας σχεδόν παραδώσει μια νέα γενιά πολίτες, ας το κάνουμε με συνείδηση και καρδιά. Στον φίλο που γνωρίζουμε ότι αξίζει, στο άτομο που θα δεσμευτεί να παλέψει. Σήμερα είναι σαν 28η λέει κάποια πίσω μου και πράγματι είναι Όχι για τον ήλιο και την καλοκαιριά αλλά γιατί νιώθω ότι σήμερα παιδιά ψηφίσαμε όλοι μας για πρώτη φορά για την Ελλάδα και ΟΧΙ Ελληνικά. Εβίτα
Sent from my BlackBerry® from Vodafone
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου