Γκαντέμηδες και σαίνια

Όλοι γνωρίζουμε την διαδικασία παραπομπών ασθενών της επαρχίας στα νοσοκομεία του κέντρου. Οι συνάδελφοι εκεί κατατρομαγμένοι από την έλλειψη υποστήριξης και υλικών στέλνουν ασθενείς κατά σωρούς στα μεγαλύτερα εφημερεύοντα ιδρύματα. Συνήθως προηγείται τηλεφωνική συνενόηση με τον ειδικό υποδοχής και μια σκληρή διαπραγμάτευση τύπου επιτραπέζιας αντισφαίρισης "δεν είναι δικιά μου δουλειά-not in my rota chap". Οι πιό "έμπειροι" αποφεύγουν να δεχθούν περιστατικά με τεχνάσματα παρακολούθησης και σταθεροποίησης πριν από τη διακομιδή. Οι νεώτεροι γιατροί με όρεξη για δουλειά δέχονται πρόθυμα περιστατικά που άπτονται της ειδικότητάς τους δικαιολογώντας απόλυτα τη θέση τους στο ΕΣΥ και το μισθό τους, κερδίζοντας ταυτόχρονα την άδικη και τόσο ανόητη προσωνυμία γκαντέμης, λόγω της ιδιαίτερα αυξημένης κίνησης ασθενών στο ωράριό τους. Άραγε πιο είναι το χρονικό πλαίσιο της μεταμόρφωσης του γκαντέμη σε ταχυδακτυλουργό και αμετακίνητο δημοσιουπάλληλογιατρό?. Μάλλον έχει να κάνει με το βάθος του ύπνου της αντίστοιχης συνείδησης.