ΑΠΘ

Χαμός στην πόλη! Ούτε 1 θέση για παρκάρισμα ειδικά το απόγευμα με την "Διεθνή" Έκθεση. Κάθε χρόνο περιμένω με ανυπομονησία τις μέρες αυτές σαν δικαιολογία για να βαδίζω περισσότερο μέσα από το πράσινο του πανεπιστημίου. Πως πέρασαν 26 χρόνια έτσι? Σαν χθές ήταν που ξυπνούσα με την αυγή για να κάνω jogging γύρω από τις σχολές, μέσα στα πράσινα πάρκα μπρός από τη βιβλιοθήκη που τώρα ασφυκτιούν από τα αυτοκίνητα. Με δυσκολία κρατώ τη συγκίνησή μου όταν διασχίζω με σκόπιμα αργό βήμα αυτόν το χώρο που βιάστηκα να αφήσω λόγω του παθολογικού ψυχαναγκασμού να τελειώνω με τα μαθήματα στην πρώτη εξεταστική. Ίσως έπρεπε να ασχοληθώ περισσότερο με τις φοιτητικές οργανώσεις και λιγότερο με τους ασθενείς μου. Τότε θα έτρωγα και εγώ με τον υπουργό γιατί όχι σαν ΠΕΣΥάρχης. Δεν το μετανοιώνω όμως όταν αμέριμνα βαδίζω μέσα στο ιερό δασάκι σαν σύγχρονος δρυίδης γύρω από τη βασανισμένη από το χρόνο σχολή μου.