Συγγνώμη

Ποιός δε θυμάται το φθινόπωρο όταν όλα άρχισαν!Το υπερσύγχρονο νέο νοσοκομείο δωρεά των ευεργετών αδελφών Παπαγεωργίου καθυστερούσε στην ανάπτυξη των κλινικών του.Παράλληλα ο ιδιωτικός τομέας έτρεχε με φρενήρεις ρυθμούς για να αποκτήσει μια αξιοπρεπή πληρότητα. Τότε όλοι μας τυφλωμένοι από την πολυτέλεια και τη ματαιοδοξία στηρίξαμε αυτή την ιδιοτελή προσπάθεια.Οι μάσκες έπεσαν γρήγορα και το προσωπείο του κέρδους εμφανίστηκε δειλά και φώλιασε μέσα μας η επιθυμία για επιτυχία.Ελάχιστοι αντέδρασαν και εξοστρακίστηκαν γιατί χαλούσαν την πιάτσα.Δε δέχθηκαν να συμμορφωθούν στην αντιδεοντολογική συμπεριφορά της συναλλαγής και αναγκαστικής σιωπής.Όσοι φίλοι έμειναν πίσω, τους θυμάμαι με γλυκύτητα και τους εύχομαι κάτι καλύτερο από την εξαρτημένη εργασία και την ένοχη συνείδηση.Όσο για τους εκατοντάδες ασθενείς που οδήγησα εκεί τους ζητώ συγγνώμη και υπόσχομαι στο μέλλον να μην παρασύρομαι από φιλοδοξίες και αστραφτερά μάρμαρα.Γιατί ότι λάμπει δεν είναι χρυσός.