Οι Παραπέμποντες

Σήμερα το μεσημέρι αφού τέλειωσα τις επεμβάσεις της μέρας κάθισα να απολαύσω ένα γαλλικό καφέ μαζί με συναδέλφους στο χώρο ξεκούρασης δίπλα στα χειρουργεία. Κάθομαι πάντα κοντά σε ένα παράθυρο για να απολαύσω τη θέα προς τα πανεπιστήμια και την πόλη και να αναπνέω παθητικά την ελάχιστη πυκνότητα καπνού τσιγάρων.Αφού αντάλλαξα τις απαραίτητες φιλοφρονήσεις με τους γύρω μου βυθίστηκα σιωπηλά στην ανάγνωση κάποιων PDF μέσα από το PDA μου. Άθελα μου άκουγα τους διπλανούς να συζητούν για το πιο σημαντικό θέμα της μέρας. Ξέρεις ποιός είναι ο θεός των χειρουργών? Είπε ο μεσήλικας γιατρός ρουφώντας με ικανοποίηση χιλιάδες μικροσκοπικά διάπυρα σωματίδια της γόπας του που τέλειωνε και πολύ σύντομα θα τον έστελνε στα χέρια μας με καρκίνο των πνευμόνων.Δεν μπορώ να φανταστώ είπε ο άλλος ενοχλημένος προφανώς διότι χειρουργός. Ο παραπέμπων ρε φίλε, ο παραπέμπων. Άκουσα ότι οι παιδοχειρουργοί δίνουν ποσοστά 85% στους παιδιάτρους για να τους στέλνουν περιστατικά. Έτσι για να μη πεινάνε και να συνεχίζουν να έχουν δουλειά. Αρκετά είχα ακούσει. Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου και άκουσα το τελευταίο podcast του Lancet. Άθελα μου σκέφτηκα τη λαική ρήση "Που πάς ρε Καραμήτρο" και για λίγο δείλιασα. Λές να είναι έτσι τα πράματα και εγώ νάμαι πίσω από τον ήλιο? Γρήγορα ησύχασα όμως ξέροντας ότι η αναζήτηση του Θεού είναι συνεχής μέσα μου και οι δικοί μου "παραπέμποντες" είναι απλά φίλοι μου που βαδίζουν στον ίδιο δρόμο της αρχαίας ιατρικής παράδοσης "ωφελέειν ή μη βλάπτειν". Τάσο, Γρηγόρη, Αλεξάνδρα, Κώστα, Εύα, Γιώργο, Γεωργία, Γιάννη θάμαι παντοτινά φίλος σας.