A dog's life

Σήμερα διέθεσα το πρωινό μου για μια επίσκεψη στην οφθαλμολογική κτηνιατρική κλινική του πανεπιστημίου.Η σκυλίτσα μου ηλικίας 2 ετών είναι πολύ αδέξια με τα αντικείμενα γύρω της και υποπτεύθηκα ότι κάτι συνέβαινε με την όρασή της εκτός από τις συχνές επιπεφυκίτιδες και το εντρόπιο που τη βασανίζουν.Δυσπλασία του αμφιβληστροειδούς μια κληρονομούμενη πάθηση κατά τον υπολειπόμενο χαρακτήρα.Η διάγνωση αυστηρή και τρομακτική.Δεν πίστευα ότι τα ζώα αυτά πάσχουν από κληρονομικές παθήσεις.Πολλές φορές συνοδεύεται και από σκελετικές δυσπλασίες και αυτό πιθανώς εξηγεί το χοροπηδηχτό τρέξιμό της.Παρόλα αυτά το αγαπώ αυτό το ζώο και έχει ήδη αντιρροπήσει την ελλειπή όρασή της με την όσφρηση και την ακοή και πολλές φορές τη γεύση(το δεξί μου μανίκι είναι συνέχεια σαλιωμένο-κλαψ). Μέσα στην αυλή μας είναι κυρίαρχη και γνωρίζει κάθε γωνιά.Από μακριά μάλιστα φοβίζει ιδιαίτερα με το καυκάσιο μέγεθος και το γάβγισμα.Να θυμηθώ να ειδοποιήσω τον άνθρωπο που μας την έδωσε για να σταματήσει να ζευγαρώνει τους γονείς της.Πολλοί διαλέγουν το σκύλο τους ανάλογα με τις ικανότητες που επιθυμούν, το μέγεθος ή και το χρώμα του.Εμάς μας διάλεξε ο σκύλος.Πιθανώς να μύρισε ότι είμαστε ευαισθητοποιημένοι στα ΑΜΕΑ.