Δια βίου εκ-παίδευση

Διάβασα στον τύπο προχθές ότι οι ορθοπεδικοί στη χώρα μας είναι 3 φορές περισσότεροι από όσους χρειαζόμαστε.Ορισμένοι βρίσκουν δουλειά σε κέντρα αδυνατίσματος.Παράλληλα, συνεχίζει το άρθρο που βασίστηκε στη συνέντευξη ενός καθηγητή με την ευκαιρία συνεδρίου,όσοι ασκούν ιδιωτική ιατρική δεν έχουν αρκετά περιστατικά για να κρατούν σε υψηλό βαθμό τις χειρουργικές τους ικανότητες.Μπορεί κανείς να διακρίνει την χρήση της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης των συναδέλφων σαν ένα άλλο μέσον του συστήματος να διοχετεύσει περιστατικά στους πολυθεσίτες και αχόρταγους μεγαλογιατρούς συνήθως πανεπιστημιακούς.Η προσφώνηση του καθηγητή μου φέρνει πάντα ένα μειδίαμα στο πάνω χείλος λόγω της αποκοπής της ιδιότητας από το αντικείμενό της.Αντί των φοιτητών βλέπει κανείς γύρω τους κόλακες βοηθούς που στηρίζουν το ιδιωτικό επάγγελμα του προστάτη τους τρεφόμενοι από ψίχουλα γνώσης και πρακτικής με μόνη προσδοκία μια θέση και εύνοια.Αντί λοιπόν να αναρωτιόμαστε για τον ιατρικό πληθωρισμό καλά θα κάνει η πολιτεία να επιστρέψει στη μια και μοναδική θέση όσους διάλεξαν την "ακαδημαική καριέρα" της έρευνας και διδασκαλίας.Να θεσπίσει την αναγκαία αξιολόγηση ώστε να είναι βέβαιο ότι εκπαιδεύουν με τα διεθνή κριτήρια.Άλλωστε ο φτωχολαός πληρώνει και έχει δικαίωμα σε περίθαλψη από άρτια εκπαιδευμένο ιατρικό προσωπικό.Σπάνια και ιδιαίτερα δύσκολα περιστατικά να διοχετεύονται από όλους τους συναδέλφους σε πιστοποιημένα κέντρα για αντιμετώπιση, εμπειρία και άσκηση.Τα υπόλοιπα περιστατικά που αποτελούν και τον μεγάλο όγκο είναι εύκολα αντιμετωπίσιμα σε ιδιωτική βάση και αρκετά να ζήσουν τον μεγάλο αριθμό συναδέλφων που στηρίζονται αποκλειστικά στις ικανότητές τους και όχι σε πολιτικές, οικογενειακές η οικονομικές αρετές.